ervaringen

hallo,

ik ben wel benieuwd naar de reacties op jouw vraag. kunt ge me op de hoogte
brengen van het resultaat ervan, aub. mijn reactie is een vraag terug: is
het heden dan niet rijk genoeg aan belevingsmogelijkheden dat je per se
naar het verleden wilt terugblikken? hebben jullie zienden echt de tijd om
met het verleden bezig te zijn? is het vastleggen van het heden op een foto
met de bedoeling om er ooit op terug te blikken geen verminking van dat
heden?

vorige maandag was mijn veerigste verjaardagsfeest en dit werd grandieus
gevierd. vrienin van me vroeg of ik al een goede fotograaf had. ik dacht
bij mezelf ben je gek? ik heb helemaal niets aan fotoos. en houd ook geen
tastbare souveniers bij. reis genoeg de wereld af maar niet om daar ooit
nog op terug te blikken. nee, om te reizen reis ik en niet om aan mensen te
laten zien : kijk eens hoe goed ik het daar gehad heb. wat een mooi plekje
hier dat moet ik toch eens aan mijn dierbaren laten zien. zo zit dat niet.
maar goed. de meeste zienden kijken graag naar fotoos. tja, ik gun hen dat
plezier.

uitkijkend naar de resultaten van jouw onderoekje,

vriendelijke groeten,

peter v uit waregem B

Beste Wildeman,
Misschien is dit iets ?
Werner Vanneste.






Mijn oorlogsverhaal.



Door Werner Vanneste.







Bedoel je, enkel het ogenblik van de knal of mag het iets meer zijn?

Deze vraag stelde ik aan de jonge vrouw die een kinderboek wilde gaan schrijven over de oorlog. Ze vroeg me hoe dat gegaan was, die explosie waardoor ik blind werd.

Het is misschien wat langer uitgelopen dan dat zij bedoeld had, maar ik kon het niet laten! Die film beong nu eenmaal onstuitbaar af te rollen en ik moest het opschrijven.





Ik ben ervan overtuigd, dat eender wie die als kind plots blind

wordt, heel wat beelden uit de herinnering koestert en ze

regelmatig oproept om er enkele seconden bij te vertoeven en de

kleuren en geuren van toen, nog eens te hervinden. Alles weer te ruiken, te proeven te zien en te voelen.



Zo heb ik vijftig jaar geleden, aan de hand van een dergelijke

herinnering, een opstelwedstrijd van de Blindengemeenschap

gewonnen. In dat opstel, ging ik uit van het beeld dat ik toen als

kind zag, van de opkomende vuurrode zonneschijf die pas voor de

helft uitstak boven de tuinmuur van mijn grootmoeder.

Dit is een van die vele beelden die ik, moest het mogelijk zijn, zo

zou kunnen schilderen.

Laat me toe, enkele ogenblikken te verwijlen bij nog enige van die

diepingegrifte beelden.

Het allervroegste tafereel moet zijn van toen ik twee-drie jaar oud

was. We woonden in dat huis naast de bakker in de Kerkstraat. De voordeur was geverfd in een licht rode kleur.

Sinterklaas was binnengekomen en ik vluchtte in een fauteuil

om mijn blote billetjes te verbergen tegen de rugleuning.

Kleurig snoepgoed rolde over de vloer en ik zag de slanke enkels van Sinterklaas in hooggehakte schoenen.

Of nog in

dat zelfde huis in de Kerkstraat, toen ik 'smorgens wakker werd en aan de linkerkant van mijn bed,

een dode muis op de plankenvloer zag liggen. Of wanneer ik rechts door het raam keek Kon ik in de verte, voorbij de beek, de groengeverfde loods zien waar het hout van de zagerij werd te drogen gelegd.

Ook dat beeld uit het jaar 38 toen ik net buitenstapte bij mijn

grootmoeder. Plots begonnen de huizen te bewegen en schoorstenen

rolden van de daken, stortten op de straatkeien. Een aardbeving.

Wat me ook nog zeer levendig voor de geest staat, zijn die drie

meisjes. Odetje, gezeten of liever, hangend boven de wc., een

dikke plank met een groot gat en odetje zich stevig vasthoudend om

niet helemaal in dat gat weg te zakken, de beentje flink gespreid.

En mijn Nichtje Walburga. staande op een stoel, de teil met warm

water voor de zaterdagse wasbeurt, en dat anderre nichtje, Diana,

in een hoekje achter de kerktoren, waarbij ik het witte broekje

naarbeneden had getrokken. Bij alledrie heb ik met de grootste

aandacht gekeken naar die kleine afwezigheid tussen die

kleinemeisjesdijen, nog niet wetend dat ik 60 jaar later zou

verklaren dat dit het meest begeerde plekje op aarde was. Het meest

begeerde was toen nog die glanzende-donkerrode vrucht in de

kerselaar van grootmoeder.

Tien Mei. Die lege speelplaats van de school, het was oorlog werd

er gezegd. Dan maar terug naar huis. Onderweg nog even bij

grootmoeder binnenwippen, nog even die prentjes in het stripboek

bekijken. Boven de tuinmuur die rode halve zon en dan vlug naar

huis, niet weten dat het de laatste keer was, die zon boven die

Tuinmuur. Tien Mei, die kleine stippen hoog in de lucht die zich

zo langzaam verplaatsten en strepen maakten.

Een paar dagen later, die bonte stoet vluchtelingen, dagen na

elkaar trokken ze voorbij, ons huis zat er vol van. Ook het gras op

het kerkplein lag er vol van.

Toen waren ze plots allemaal weer weg.

Dan hoorden we in de verte zware slagen. Kort daarop zoefde er iets

fluitend hoog boven mijn hoofd door de lucht wat een paar seconden

later weer gevolgd werd door een zware slag.

De kelder onder ons huis, door mijn vader met boomstammetjes

gestut. Dat kinderbedje, dicht naast de stenen trap; dat grote

ijzeren bed en die losse matrassen op de grond.

Midden in de nacht, dat zware bonken, donderen en trillen, dat

vallen van glasscherven en stenen. Na een poos van stilte, die

knarsende

laarzen over een puinlaag. Die laarzen die de traptreden

afdaalden tot halverwege, die diepbukkende gestalte met dat wapen

op mij gericht, zo leek het.

Toen het de volgende dag weer licht werd buiten en alles rustig

leek te zijn geworden, konden we ons met veel moeite door de

deuropening naarbuiten wroeten. Het valt me nu pas op hoe veel en

hoe scherp een kind in enkele ogenblikken kan waarnemen of

opmerken. Het dak aan de achterkant van het huis, één groot gat met

daarboven de blauwe hemel, zichtbaar dwars door het verdwenen

plafond. Een balk, in de hoek, nog ter hoogte van het plafond, het

andere uiteinde rustend op de salontafel, boven in die hoek zag ik

nog een wit porseleinen stroomverdelertje waaruit enkele

stroomdraden vertrokken. Alles bedekt met een dikke laag

steenbrokken, kalk en glasscherven. Aan de schoorsteenmantel, het

kader met een bol glas, waarachter op groen flueel een kruisbeeld

met zilverachtige Christus. Die hangt nu in onze tv-kamer. In het

kader zit nog een gat van een kleine bomscherf. Wat ik nog

allemaalzag is teveel om op te noemen. Op onze binnenplaats, nog

drie auto's van vluchtelingen die in de loop van die dag, zondag 26

Mei 1940 moeten zijn vertrokken. Dat was maar goed ook, anders was

er te weinig ruimte geweest in de kelder bij de buren; zij met drie

kinderen; tieners; en mijn Moeder met haar drie kinderen. vader was

krijgsgevangen bij de duitsers, ergens in de buurt van Gent, waar

hij later zou ontsnappen tijdens een bombardement. In die kelder,

losse matrassen en enkele stoelen.

De buurman, een Schoenlapper, op een laag stoeltje onderaan de

stenen trap, aan het hoofdeinde van de matras waar mijn Broer Wilfried en

ik, negen en zeven jaar oud, lagen te slapen. Mijn Moeder op een

stoel met het jongste broertje van drie jaar oud. De rest, achterin

de kelder.

Wat volgt heb ik grotendeels van de verhalen van mijn moeder en

anderen.

De kelder was slechts door een paar kaarsen schaars verlicht.

de beschieting:

(Belgische kanonnen probeerden uit de richting van Dadizele,

waar mijn huidige Vrouw, toen als baby van acht maanden

oud woonde;) de duitsers staande te houden(.)

Rond negen uur ‘s avonds sloeg een voltreffer in. Een houwitsergranaat.

kaarslicht uit,

gehuil van zij die niet gewond maar in paniek waren, stof,

steengruis kruitdampen gehoest en geproest, zo stel ik me voor. De

buurman, zelf aan de arm gewond, met een zaklantaarn, iedereen zo

goed en zo kwaad mogelijk naarbuiten geholpen. Hoe ik in de kelder

van de overburen terecht ben gekomen weet ik niet, men beweerde op

eigen kracht, terwijl ik toch ernstig gewond was terhoogte van ogen

en slapen. Het jongste broertje Willy, op de arm van moeder, had ook een paar ernstige wonden aan het hoofd.

Toen mijn moeder enkele ogenblikken later ontdekte dat

haar oudste zoon nog ontbrak, is ze met een gil de kelder

uitgeklommen en op zoek gegaan. Iemand zei haar dat haar jongen,

ernstig gewond, meegenomen was voor verzorging.

Vooraleer ze ze het huis van de overburen verliet om de straat over te steken, keek ze voorzichtig naar buiten en luisterde ze naar het oorlogs geraas, teneinde een veilig ogenblik te bepalen waarop ze het best naar de overekant kon rennen.

ZE zag doorheen het glasloze raam, hoe hoe twee Duitse soldaten bezig waren zich toegang te verschaffen tot de overdekte dubbele houten toegangspoort van ons huis.

Terwijl de ene trok en duwde hakte de andere met een bijltje in op het gedeelte boven de klink.

Op het ogenblijk dat er weer een granaatdoor de lucht suisdeoordeelde onze moeder dat het ogenblik geschikt was en stak de straat rennend over. ze riep de soldaten in gebroken Duits toe dat ze depoort ging openmaken. Via de winkeldeur die open stond, We hadden een winkel van schilders-bhangersbenodigdheden, liep ze het huis in om langs achterom de poort los te maken. De soldaten sprongen naarbinnen en begonnen onmiddellijk een een zware mitrailleur in stelling te brengen, om alles en iedereen wat uit het schuintegenoverliggend straatje, ‘’t doelke” of “zuidstraat” genaamd, neer te maaien.

Even later was

Onze moeder met een zaklantaren die kelder waaruit wij gevlucht waren weer

ingegaan. Toen ze de muur bekeek, waar langs mijn broer en ik

hadden gelegen, en zag hoeveel bloed, stukdis bot en huid met haar

daaraan kleefden, wist ze dat het niet waar kon zijn dat mijn broer

nog leefde.

Als waanzinnig van wanhoop en verdriet, haaste ze zich weer naar buiten, alsof indien ze maar snel genoeg liep, ze het noodlot kon inhalen en alles ongedaan maken. Niets horend of ziend, stak ze de brede straat weer over en hoorde niet hoe de twee honden op de drempels van hun restectievelijke huizen zaten te huilen, als het ware haar verdriet onderstrepend in dierlijk medeleven. Beide dieren waren eveneens gewond. Die van de schoenlapper was een oog kwijt en onze hond gad een wond aan het dijbeen van de achterpoot.

Ook hoorde noch zag mijn moeder hoe een eind verder op de weg naar menen, een belgische soldaat, met een afgerukt been, kronkgelend en gillend van pijn, lag te roepen op zijn moeder. De waarheid was, dat de oudste zoon van de schoenlapper samen met nonkel Henri, commandant bij de brandweerdie zich nu met slachtofferhulp bemoeide,

het onthoofde lichaam van Wilfried op een paar latten met

een laken er omheen, naar de tuin van het rusthuis daar vlakbij

hadden gedragen om het te begraven.

veel jaren later vernam ik van een cafeebaas, Jul Louage genaamd, dat hij geholpen had

dat graf te graven en dat er werd gezegd, dat ze best nog een put

konden maken, want dat het andere kind weldra ook wel dood zou

zijn.

Ik echter werd door duitse legerartsen heel goed verpleegd en na

enkele maanden zat ik al in mijn lessenaar bij jufrouw Jeanette, in het blinden instituut Spermalie te Brugge. Daar mocht ik op Zondag met de blokkendoos op mijn lessenaar spelen.

Ik bouwde een huis en speelde oorlog, waarbij ik mijn huis bombardeerde...

You've been sent a Flickr Mail from insightdiscover:

------------------------------------------------------------

:: I'd like to know more info about your project


I really liked the questions you asked, and I'd like to
know more info about your project.

I also was curious to know more about interaction design,
so I googled and found this site:

http://www.cooper.com/insights/journal_of_design/articles/so_you_want_to_be_an_interacti_1.html

------------------------------------------------------------

To reply to this message, click here:
http://www.flickr.com/messages_read.gne?id=72157604983141327

To update your email settings, click here:
http://www.flickr.com/account/prefs/notifications/

The Flickr Team

www.flickr.com