Diner in het donker

Vrijdag 25 april 2008 vindt het Studentenhaver Festival plaats in Amsterdam. Bij dit Festival was het mogelijk om een diner in het donker, dat alle zintuigen prikkelt. Hiervoor heb ik mij aangemeld en na een week kreeg ik de bevestiging dat ik bij de 40 gelukkige zat die mochten deelnemen.

Daar aangekomen in Amsterdam moest je naar boven en aanmelden bij de balie. We mochten niks mee naar binnennemen, geen mobiels, tassen, horloges die licht gaven. Daarna kreeg je een blinddoek die je de hele avond op moest houden.

In de gang werd je geroepen en mocht je in een treintje van 3 personen gaan staan. Je blinddoek op en onze begeleider stelde zich voor. Achter elkaar aan wandelend gingen we dan naar binnen. Dit was al een hele klus, want ja je hebt geen idee waar je gaat komen. Je bent maar afhankelijk van de persoon voor je die goed loopt. Op een gegeven moment moesten we stil blijven staan en hij leidde ons naar een stoel. Hij legde hiervoor je hand op de bovendeel en zo wist je hoe je moest zitten.

Het eerste idee was ik heb geen idee of ik buren heb, maar dat probleem was snel verholpen dat twee geluiden tegenover mij zeiden volgens mij hebben we iemand tegen over ons. Het voorstellen kon beginnen en geprobeerd om een hand te geven. Tegenover mij had ik een meisje en nog steeds weet ik haar naam niet, en links van haar zat Sjoerd. De namen verstaan was als erg moeilijk. Het was zeer rumoerig in de ruimte en je kon maar moeilijk de stemmen tegenover je horen. Ik hoorde veel meer alles achter mij.

Door deze moeilijkheid kon je ook niet zo makkelijk communiceren. Tegenover je hebben ze geen idee of je wel luistert naar je en daardoor wordt je ook niet zo makkelijk betrokken bij het gesprek. Je moet echt wat terugzeggen of als je wat wilt zeggen begin je met de naam. Anders weet de persoon helemaal niet of je tegen hun praat.

Op een gegeven moment begint iemand links van mij zich voor te stellen, leuk maar de hele avond hebben we niet gepraat. Hetzelfde deed ik toen rechts van mij, even voorstellen maar daar bleef het bij. De hele avond heb ik met mijn buurvrouwen niet kunnen communiceren, ik hoorde ze niet en daardoor kan je ook geen contact maken

Als ziende ben je maar zo aangewezen op geluid en we missen gelijk dat je nu niet meer visueel contact kan leggen. Want normaal zou je veel makkelijker met de hele tafel kunnen communiceren. Voor het eerst wordt het duidelijk hoe afhankelijk je bent van je gehoor.

Na een tijdje kwam er iemand drinken vragen en het was zaak bij je drankje dat je wel wist waar je het neer kon zetten. De ober gaf het drankje goed in je hand en zo kon je het op tafel zetten. Nadeel van het drinken is als je het kwijt bent, dan moet je flink zoeken. En dit had ik natuurlijk, wist op een gegeven moment niet of ik het links of rechts had gezet.

Tijdens het diner heb ik de hele tijd met Sjoerd en dat meisje gekletst. Tijdens het voorgerecht kwam de camera ook nog even in beeld. Net toen ik mijn bord kreeg, mocht ik gelijk een interview geven. Hij wou weten hoe het eten ging en wat het was. Het eten was erg onwennig, je weet ten eerste niet wat je gaat krijgen en dan nog op je vork krijgen. Het bleek een pasta te zijn, paar broodjes en carpaccio een stukje. Nu je het visueel niet zag proefde je de kruiden wel beter, maar het is wel moeilijker smaak bij sommige dingen te krijgen. De carpaccio en brood hadden voor mij geen smaak. Misschien als ik het visueel zie dat ik weet hoe brood smaakt, omdat ik de geur van vers brood herinner.

Na deze belevenis gelijk aan de andere 2 hoe hun het vonden en dan wachten op het volgende gerecht. Dit was een heerlijke overschotel, met aardappels, courgette en lekker kruiden. Echt smullen was dit. Dit keer kregen we in een aluminium bakje en dit was makkelijk leeg te schrapen. Het voorgerecht kregen we op een bord en nu weet je toch moeilijker of je het op hebt. Toch voel je ook met je handen of het leeg is.

Na het diner kwam dan het moment van de waarheid. Tijdens ons toetje mochten de blinddoeken af en zouden we alles te zien te krijgen. Eerst nog even het toetje voelen wat het was en dan af die blinddoeken.

De verwachting die ik eerst had was door het geluid dat het een hele grote kantine leek, zoveel lawaai van mensen was er, maar nadat we de blinddoek afdeden was te zien dat we maar in een klein klaslokaal zaten en zag je eindelijk de mensen tegenover je. Dit bleek toch wel anders te zijn dan het beeld wat je vormt in je hoofd. Waarschijnlijk maak je zelf een beeld van hoe zou jij willen dat de persoon eruit ziet.

Nu kon je ook ineens met je buurvrouw praten en het ging gelijk een stuk makkelijker. Een ultieme ervaring die ik zeker niet had willen missen.