Een blinde heeft nooit foto's

Een blinde heeft nooit foto's dat is jammer de bedenker van de cursus fotografie voor blinden zit er niet mee en geeft het dan ook graag toe inderdaad klinkt net zo vreemd als een cursus biljarten voor armlozen. Maar je moet je niet te snel van iets laten weerhouden. Dus kwam de cursus er bij het centrum voor blinden en slechtzienden het Loo erf in Apeldoorn. Praktisch probleem uit les één waarop richt je je camera. Leobert Kersten docent hoorspel fotografie en computer houdt zich bezig met zinvolle tijdsbesteding voor de blinden en zeer slecht zienden van het centrum. Stel je voor je bent verwoed filatelist en je wordt blind. Daar gaat je hobby. En daar gaan je sociale contacten. Je moet toch wat. Nu doen we hier ook cursussen omgaan met speksteen en pitriet maar fotografie leek me weleens aardig. Na theorie over lichtgevoeligheid en sluitertijden waagde Kersten zich al snel aan moeilijke materie hoe moet je mikken. Valt best mee zegt Kersten. Als een blinde wijst naar waar het geluid vandaan komt dan zit hij bijna altijd goed. Ik heb bedacht hoe een blinde zijn toestel anders kan vasthouden met zijn hand als een pistooltje naast de camera. Zo Mik je bijna altijd goed. Mikken op een niet zo luidruchtig gebouw is ook wel te doen. Een gebouw weerkaatst geluid. Maar je kunt ook aan omstanders vragen of je er een beetje goed voor staat. Goed voor je sociale vaardigheden. De cursisten gebruiken volautomatische camera's waarvan sommige echt moderne met een pieptoontje aangeven of ze op scherp staan. Handig is ook een vaste lens. Kersten als je niet kunt in of uitzoomen raak je gewend aan de vaste afstand van een vijf en dertig mm lens. Bij portretten kun je de uitgestoken hand van het onderwerp volgen tot de schouder. Dan sta je op tachtig centimeter en dat is prima voor een portretje. Misschien staat het model er niet helemaal op zoals je bedoeld had maar dat is niet zo erg. William de Haas heeft nog tien procent zicht. Ik zie alle contouren. Hij schreef zich in voor de cursus maar wel met ernstige twijfels. Ik dacht eigenlijk wat moet ik nou met fotografie. Maar later begreep ik het. Het gaat vooral om het sociale contact. Mijn oma had vroeger een kastje vol foto's. Daar was altijd wat over te vertellen. Een blinde heeft nooit foto's en dat is jammer. Foto's onderbouwen de verhalen over je leven. Je kunt van een sterk verhaal een goed verhaal maken. We hebben gisteren asperges gekookt dat was hartstikke gezellig. Nu kan ik dat met een paar foto's aan anderen laten zien. Maar de Haas bekijkt zijn plaatjes ook zelf. Ik leg ze onder de loep dan zie ik best veel details. Zo zie ik de Big ben pas goed als ik terugkom van mijn vakantie in Londen. Trots is de Haas op zijn portret van een blinde man uit het Loo erf. Een globetrotter toen hij nog kon zien. Een man vol verhalen. Nu zit hij altijd aan dat tafeltje met een sigaretje en een asbak. Zo heb ik hem geportretteerd. Maar ik fotografeer ook de mooie meiden hier. Die laat ik dan aan mijn vader zien. Komt hij ook weer eens langs. William de Haas en ton Jansen sinds zeven jaar blind. Foto ton Jansen foto William de Haas