Interview Bas

Interview Bas

Oosterijkse fotograaf bij ivo niehe. Die maakte landschappen. Evgar bakar. Die maakte daar foto’s en strak, heel mooi gekaderd. Mensen kun je nog lokaliseren, landschappen niet.

Benaderd door Chris Bonis, die heeft het project bedacht en opgezet. Hij heeft dit bedacht voor Naarden het festival. Ik vond het een heel leuk idee. Ik moest een foto maken, maar vooral het traject ervoor vond ik interessant. Een blinde ontmoeten en een ervaring opdoen. De ervaring is dat je zelf niet kunt zien en op andere zintuigen moet vertrouwen. Dat is iets wat ik niet gewend bent, omdat je als fotograaf kijkt.

Vond het leuk om te doen, mooi doel. Als er een doek verkocht zou worden zou dat voor een goed doel zijn. Naarden is een bekend fotofestival en is leuk om daar te hangen. Plus de ervaring.

Ik ben een man in Den Haag ontmoet en gebeld. Naar zijn bedrijf gegaan en zouden we lunchen. Ik ben er heen gegaan, met de motor heen gereden. En onderweg heel erg beseft dit heb je ook nodig om te kunnen zien. De man gaf mij een skibril die helemaal zwart was gemaakt en die moest ik opzetten. Hij had een stok voor mij. Toen gingen we lunchen en vanaf het pand waar hij werkte, de trap af, de hoek om. De eerste obstakel waar ik tegenaan liep was mijn motor. De man zei hier staat iets wat er normaal niet iets staat. Ik voelen oh dat is mijn motor. Dat is dus heel vervelend dat mensen dingen neer zetten op plekken waar het normaal niet staat.

Heeft hij mij gevolgd met stok naar een lunchroom 400 meter verder. Daar hebben we geluncht, ook helemaal geblinddoekt.

Door deze ervaring heb ik een andere foto gemaakt, omdat het echt gaat over het zien en niet zien. Mijn foto is een schaduwbeeld op een muur. Een projectie van een schaduw op de muur. Als je ziet dan zie je dat figuur. Als je blind bent is het niet te zien. Als je dan voelt dan zou je een hele andere structuur voelen, want je voelt het structuur van de muur. En niet de voorstelling die je niet kan zien. Puur optisch.

Bijzonder om te doen en meer respect voor de mensen. Zij moeten meer vertouwen op ander zintuigen. En dat moet je dan ook leren. Zij zijn er toch heel snel mee en handig mee geworden. Maar als ik nu een slechtziende tegenkom bied ik een helpende hand. Als fotograaf is het goed om getriggerd te worden wat kan ik maken binnen een bepaald concept. Ik wilde niet een portret maken. Ik wil proberen iets meer te doen.

Hij had geen behoefte aan. Voor hem was het meer van belang dat ik de ervaring zou opdoen. De fotografie had die niks mee. Ik vond het wel jammer, maar het is oke. Hij heeft mij geholpen en ik heb er dingen van geleerd. Ik denk dat hij het heel leuk vond om iemand die het normaal niet ervaart te laten ervaren.

Dat blinden live kunnen voelen wat erop staat. Dus de set nabouwen. Is niet haalbaar. Daadwerkelijk de foto nabouwen.

In de jaren 70 had je van die reliëfplaten, vaak kunststof. Foto in relief. Enigszins wat research naar gedaan. Als er relief in zit en kunnen ze voelen. Als je een portret maakt, je hebt ook van een systeem met allemaal van die pinnetjes. Het werd geperst en het was een foto en sommige delen worden dan neus naar voren laten komen. Als je dat voelt of je dan wel voelt wat het is.

Ik maak wel foto’s maar het gaat helemaal nergens over. Mijn vriendin maakt gewoon foto’s. Ze verteld me wat we zien en ik hoor het wel. Ik heb een geluidsband in mijn hand. Als ik dan het geluid terughoor, dan is dat een soort fotoalbum voor mij. Is nog niet over nagedacht of niemand is met wat goeds gekomen.

Tactile.